Sabtu, 01 Oktober 2016

Carpon Lili Guntur:

SALINGKUH
    
SABOT Lilis keur titilep meresan pangsrean,Imas norojol geus saged meunang di seragam. Sakolana Imas teh kelas hiji atawa kelas 10 SMA. Anak nunggal. Tampolana mun rada ogoan teh, mun aya kahayang teu bisa dipogogan. Ongkohna deui kunu jadi indung teu weleh diabanan,kajeun gudar-gedor jual jaar, berkorban demi nyumponan kahayang nu jadi anak.
                “Kumaha Mah,meser sapatu gunung sareng ransel the cios? Pokona Mamah kedah cios mangmeserkeun ransel sareng sapatu gunung,upami henteu Imas moal ngiringan CPD (Camping Pendidikan Dasar).” Memeh jung ka sakola Imas ngarenghik kaindungna.
                “Ku Mamah oge nuju diemutan,keun engke sugan ngantosan Ayah dongkap.”
                “Iraha sih Ayah uihna?”
                “Ke sonten atanapi wengi.”
                “Lami atuh, Imas kan berangkat CPD na enjing,enjing-enjing. Moal kabujeng ka pasar atuh ari Ayah dongkapna wengi mah. Kumaha we atuh Mah carana,milarian artos…” Imas teu repeh ngadongdolek kanu jadi indungna.
                “Nambut kasaha atuh,da moal cekap ku saratus dua ratus.”
                “Pokona Imas mah tidak mau tau,terserah Mamah kumaha carana ngayakeun artos dinten ieu kanggo meser perlengkapan CPD. Engke Imas uih sakola,sapatu gunung sareng ransel kedah meser.Dag,Mah…,assalaamu’alaikum. Imas berangkat!”
                Imas ngalesoa ninggalkeun indungna,indit sakola,di anteur ku paneuteup indungna nepika les na.
                Sajungna Imas, Lilis bet jadi ngabaheudeun sorangan jero kamar. Leungeuna masih ngeukeuweuk simbut tilepaneun. Harita pikiran Lilis ngadak-ngadak baluweng. Kudu timana ngayakeun duit keur nyumponan pangabutuh nu jadi anak?
                Satekah polah Lilis mapalerkeun eta kabingung. Antukna top kana sapu, der beberesih,mimiti ti kamar tuluy ka tengah imah,geus kitu ka teras. Basa Lilis keur jongjon sasapu di teras, harita ku manehna teu kapalire Usman,tatanggana urang kulon nanya kamenehna.
                “Ih,geulis-geulis torek geuning ! Budi! Budeg dikit,hey nu geulis…!Beberih yeuh?” Sakali deui Usman nanya bari semu ngaheureuyan.
                “Aeh geuning Kang Usman, punten Kang,numawi abdi the nuju malaweung…hmm…Angkat kamana?”
                “Kieu we ah luntang-lantung,kaleresan nuju nyalse teu aya kagiatan. Ari barang damel ulah sok bari malaweung,kamana  Aji,ingkang caroge?”
                “Biasa we nuju ka kota.Tadi angkat rebun keneh.”
                “Enya,ari suami nuju usaha ulah sok dibebani ku emutan,bebaskeun we tong sok di anggo huleng jentul  bari malaweung. “
                “Saha barina oge huleng jentul ngemutan anu nuju usaha? Masihna Kang Usman,nembe sawengi  dicuekin ku The Mimi tos gagalaprakan…”
                “Naonana gagalaprakan…?
                “Muhun,eu..man..aeh…”Lilis teu kebat mengkek bahamna.
                Sedengkeun Usman harita nyerengeh kacida sugemana dibawa banyol  ngaler-ngidul ku Lilis. Sasat hayang tibaheula meunang kasempetan model kitu teh. Kari-kari ayeuna Lilis bangun anu kacida leahna.
                “Ah Kang Usman mah tos lami tara ‘gagalaprakan’. Kulem oge tara sara sareng,tos pisah ranjang,komo saatosna si Agus Ageung mah makin jarang we kikituan teh.”
                Ti tadi nu ngalobrol teh silih gentraan. Usman ngajanteng di  juru pager buruan, sedengkeun Lilis di teras bari nyenyekel sapu,sasat ti tadi keur beberesih.
                “Didieu atuh Kang ngobrolna,urang di lebet geura,sakantenan abdi teh aya nu bade dicarioskeun ka Kang Usman.”
                “Leuh,leuh,leuh,aya ku rareuwas…aya naon yeuh?” Kituna teh bari jeung  atoh meunang pangaku titah kajero ku Lilis. Teu kaleked,kojengkang unggah nuturkeun Lilis ka jero imah. Satuluyna duanana dariuk,ngobrol di halere.
                “Numawi kieu Kang Usman. Nanging punten sateuacana abdi teh kumawantun ka Kang Usman,bane ku terpaksa.”
                “Yah,yah,yah,perkawis naon tea?” Cek Usman geus teu sabar hayang ngadenge naon anu rek diobrolkeun ku Lilis kamanehna.
                Atuh derekdek naon perkara anu jadi kasusah dirina ku Lilis dicaritakeun ka Usman. “Tah kitu Kang masalah anu nuju karandapan ku abdi teh. Abdi wanton ngumaha ka Akang bane we dumeh ngaraos teu asa-asa. Margi upami ngantosan pun lanceuk can tangtos wayah kumaha uihna ti kota.”Lilis mungkas caritaanana.
                “Teu sawios Lis,bade sareng saha deui urang teh silih tulungan. Silih cumponan pangabutuh. Kitu sanes?Hehehe…! Tah kitu tong asa-asa,nyarios we ari aya kaperyogian mah,Kang Usman mah atoh dikumahaan ku Lilis sok komo eta kaperyogian teh kanggo kapentingan sakola Imas. Etang-etang ngiring mikanyaah ka Imas. Sabaraha ageungna  artos anu diperyogikeun teh?”
                Pok Lilis nyebutkeun gedena duit anu dibutuhkeun.
                “Tenang lah ari nembe sakitu mah. Ayeuna mah Lilis teu kengeng huleng jentul, bari nguluwut nguyung.  Ke bilih janten depresi. Upami tos depresi lebar eta pameunteu anu geulis teh moal berag cahayaan. Sakantenan we kang Usman oge bade blak-blakan,pangemut Kang Usman ayauena saatna anu paling tepat Kang Usman curhat ka Lilis..”
                “Curhat perkawis naon Kang…” Cek Lilis bari neuteup anteb beungeut Usman anu harita semu anu asa-asa rek cumarita kadirina. Meunang paneuteup ti Lilis rada rampang-reumpeung oge Usman teh. Tapi kituna teh teu lila, Usman sadar, manehna teh lalaki lalanang jagat kudu konsekuen dina nangtukeun sikep jeung putusan. Antukna Usman ngabales paneuteup Lilis kalawan seukeut. Dua panon paamprok  paadu teuteup. Terrrr…serrrr…nud…kana jajantung Usman aya nu kekenudan. Ngadak-ngadak aya birahi ngagolak jero dada. Pok Usman ngagerentes jero hatena,”Mh,Lilis teh emang geulis.” Bryay kabayang dina ingetan Usman tiheula pernah mireungeuh Lilis tas mandi ti sedong meunang di samping anduk pungsat. Bitisna ngolenyah koneng umyang  ngabuah pare. Hate Usman ngageter jantungna tambah nurugtug pangaruh dorongan birahi hiji lalaki nu geus sawawa.
                “Bade curhat naon Kang Usman teh,sok ku Lilis didangukeun.”
                Bari rada gelagapan pok Usman nyarita,”Eu..,kieu…,janten…eu…saupami ieu hal  henteu kedal ka Lilis kawasna bakal ngabagel dina angen. Kang Usman bakal ngaraos panasaran dugika tungtung umur.  Terus terang Lis,saleresna kang Usman teh rela berkorban apa  saja kanggo kasugemaan Lilis. Dangukeun nya Lis,Kang Usman bade nyarios kalayan daria…”
                “Muhun ieu oge nuju didangukeun.”
                “Sungguh? Serius?”
                “Bujeng-bujeng serius abdi mah… dua rius,hmm…”
                “Jangan kulir atuh.”
                “Suer! Saha anu kulir? Sok teraskeun obrolan tadi  gantung dangueun,meni di atus pisan nyarios teh kawas dina sinetron wae.”
                “Ind,indo,kayungyun ari heureuy nu geulis. Cariosan meni trendy.”
                “Tuh malah Kang Usman kalah ngadongeng nu sanes-sanes. Jangan teras merayu atuh da abdi mah tos aya nu gaduh.”
                “Meungpeung teu aya nu gaduhna.”
                “Tah eta,pameget kitu teh namina cunihin alias purunyus dotcom saur Kang Elji oge.”
                “Saha Kang Elji?”
                “Muhun Kang Elji,penyiar radio.”
                “Saur tiori, gaduh caroge mah kedah ka pameget anu sakedik kagungan watek cunihin. Margi cunihin teh tandana gairah.”
                “Filosofi saha eta teh? Eta mah filosofi Kang Usman.Nembe terang Lilis mah.”
                “Kasihan de lu. Nembe terang,nya.”
                “Kang Aji mah bageur da, teu cunihin kawas Kang Usman.
                “Kantun Lilis we menilai,lalu coba merasakan, bahwa laki-laki cunihin mah penuh gairah,hahaha.”
                “Tos ah,tong ngadongeng soal nu kitu. Sok nyur..nyuran…abdi mah. Teraskeun obrolan tadi teh,janten kumaha?”
                “Eh enya,tos dugika mana tadi hanca obrolan teh?”
                “Duka,ih!”
                “Keun we atuh soal obrolan mah. Tampi heula ieu artos. Heug simpen dinu merenah.” Usman ngasongkeun duit saratus rebuan lima lambar.
                “Nuhun Kang.”
                Sanggeus nampanan duit Lilis ngojengkang ka kamar,maksudna rek ngampihan eta duit. Teu nyangka mun harita Usman bet nuturkeun. Ku Lilis di cegah. Tapi Usman merekedeweng.
                “Teu kengeng ka lebet atuh!” Bari nyurungkeun awak Usman sina kaluar. Usman kalah ulungah-elengeh. Gep,leungeun Lilis di cekel lebah pigeulangan bari nyarita semu haroshos,”Lis…” Cek Usman. Tapi cekelanana geuwat kuLilis dikepeskeun.
                “Kaluar Kang,bilih aya jalmi.”
                “Aman Lis,da teu aya sasaha atuh.” Gep deui  ayeuna mah Usman teh nyekelna kana lebah taktak. Atuh posisi awak duanana jadi paduhareupan. “Teu aya sasaha Lis,moal aya nu terangeun.” Sora Usman semu ngageter.
                “Gusti Alloh Maha Uninga.”
                “Oh,geuning..emut nya ka Pangeran.”
                Lilis jamedud teu panuju kana peta Usman anu campelak cumantaka ka dirina. Tapi harita cekelan Usman can keneh udar. Kalah tuluy lalaunan awak Lilis diadekeun kana awakna. Sajongjongan Lilis ngahenen dina rangkulan Usman.
                “Kang,teu kengeng kikieunan ah!” Lilis geugeubig deui,nerejel hayang leupas tina rangkulan Usman.
                “Akang teh panasaran Lis. Salami ieu Kang Usman tersiksa emut wae ka Lilis.”
                “Sing hawatos atuh ka abdi…” Lilis ngalengis. Tapi Usman kalah beuki teu uyahan. Rangkulanana tambah pageuh.
                “Tapi ketang Kang Usman oge moal maksa anu teu suka.”
                Ngadenge Usman nyarita kitu Lilis tanggah. Katangen usman keur anteng neuteup manehna. Basa dua panon paadu teuteup,dumadakan cipanonLilis ngemeng dina kongkolak matana. Tuluy ngeclak maseuhan pipi. Ku Usman di susut ku tungtung curukna. “Naha bet nangis?” Sora Usman semu anu ngaharewos. Leungeun katuhuna anteng nyuay-nyuay buuk Lilis anu ngarambuay semet taktak. “Punten Kang Usman tos campelak ka Lilis.” Usman rek ngalesotkeun cekelanana. Tapi ku Lilis malah di rongkel. “Kang…”, sora Lilis halon. Panona neuteup panon Usman.
                Mireungeuh kaayaan kitu hate Usman jadi guligah. Harita duanana paadu teuteup kalawan anteb. Gap leungeun Usman kana cangkeng Lilis. Tuluy awak Lilis diadekeun sangkan leuwih adek jeung awakna. Ku Usman leungeun Lilis dirongkelkeun kana beuheungna,ngarah tangkeupan leuwih pageuh. Jep taya caritaan anu kedal,ukur renghapna ambekan nafas-nafas cinta dua manusa anu tikelebuh dina lautan asmara. Teu kuat nahan bedasna  birahi lir ombak nu ngagalura jero dada.  ***



Jumat, 30 September 2016

Carita Pondok Lili Guntur

OBROLAN DINA TELEPON

1
              
  Wanci haneut moyan Abdul karek hudang. Manehna mah geus biasa, hudang sare teh beurang wae. Teu tuluy ka cai kalah ngadon cindekul dina korsi dipatengahan. Top kana remot,ngahurungkeun tivi. Unggal cenel di pilih.
                Ku  Abdul tadi kadenge, memeh indit dines pamajikanana nyarita bangun anu humandeuar ka si Cikal,”Hirup teh meni asa ripuh-ripuh teuing, teu weleh wae kurang!”Pokna.
                Ngadenge indungna nyarita kitu si Cikal teu nembal. Jongjon dangdan nilik diri hareupeun kaca eunteung.
                Omongan pamajikanana model kitu saeutikna  keur Abdul mah ngajadikeun hiji pamikiran. Sirah Abdul karasa koleng. Kumaha carana atuh hayang hirup ma’mur? Pangabutuh sapopoe kacumponan,budaksakola kabiayaan nepika jucungna  jadi sarjana.
                Abdul ngunial cengkat. Koloyoh ka vaviliun. Gek dina korsi nyanghareupan meja tulis paranti baranggawe nyieun berita atawa nyiapkeun skrip keur bahan ngajomantara (siaran). Top kana Koran susuganan aya artikel alus. Tapi harita pikiran Abdul bener-bener keur teu mood. Inspirasi ngadadak mintul euweuh ideu keur nyieun skrip bahan siaran engke peuting.

2
                Saparapat jam memeh on air, Abdul kakara datang. Manehna mah tara lila-lila nongkrong di studio. On time we muru jam siaran,waktuna ngajomantara (mengudara). Jadwal siaran Abdul bagian peuting. Ti jam sapuluh nepika wanci janari. Si Kalong we sugan mah!
                “Tadi teh aya telepon Kang!” Cek si Kepul pagawe bagian office boy waktu mireungeuh Abdul datang.
                “Ti saha Pul?”
                “Ti Mamah Seli. Saurna engke bade nelepon deui ka …1020.”
                Abdul ngaleos ka ruang persiapan. Panceg tabuh sapuluh si Pres kaluar tirohangan siaran,karek beres nutup acara. Giliran Abdul ayeuna on air  ngokolakeun acara ‘Gunem Catur’ mangrupa obrolan dina bahasa Sunda dipasieup ku lagu-lagu Sunda pinilih.
                Abdul ngamimitian ngajomantara. Sorana semu rada-rada peuyeuh tapi cukup dipikaresep ku para pendengar,pangpangna ku kaum hawa. Sabada nepikeun salam ka para pendengar,Abdul tuluy  muter lagu anu dipilandep ku Mamah Seli. Basa lagu ngaleu dijomantara, lampu hejo anu naplok dina meja siaran hurung kikiceupan tandana aya telepon asup. “Biasa yeuh anu hayang ngobrol dibelakang,”gerentes hate Abdul. Gancang gagang telepon di angkat.Sangkaan Abdul teu nyalahan, nu asup tetela Mamah Seli.
                “Hallo…?”
                “Lagu kalandep pangheulana di puter…”Cek sora tina telepon anu taya lian Mamah Seli.
                “Ih atuh trik penyiar! Saha heula penyiarna…Abdul hehehe…”
                “Dasar penyiar cegos,bisa we mancing na teh da ngarah ditelepon!”
                “Keun wae cegos oge da kasep.”
                “Narsis pisan ieu mah yeuh,penyiar nu hiji ieu!Aya leuwihna deuih,purunyus…!”
                “Purunyus teh ieuh tandana bergairah cek Doel Soembang oge, jadi lamun boga salaki kudu kanu purunyus!”
                “Ih meni tara daek eleh omong,abong penyiar!”
                “Hahaha….Eh,tadi ‘Neneng’ cenah nelepon,katarima ku si Kepul?”
                “Enya!”
                “Hebat! Sisinanteneun aya keberanian nelepon wayah kieu,malem-malem? Na kamana kitu ingkang caroge?”
                “Keur euweuh!
                “Paingan! Jeung saha atuh ayeuna di rumah?”
                “Nya sorangan atuh, gulang-guling nangkeup radio. Tiris eung…kesepian!”
                “Kaciaan de lu..!”
                “Omat,kadieu ke nya,pulang siaran!”
                “Teu mawa motor. Barabe naek angkot mah.”
                “Tulungan ieuh…”
                “Naon tea…?”
                “Teu kuat tiris,hayang dikeukeupan omat ke kadieu!”
                “Nu gehel! Naha kamana atuh cenah salaki teh teu boga kakarunya pamajikan sina gulang guling
sorangan?”
                “Kaindungna meureun,teuing da geus dua peuting indit na teh! Omat nya,ke pulang siaran kadieu!Naek taksi we!”
                “Teu boga keur ongkosna.”
                “Ieu mah penyiar,lau teh ngan teu boga duit we! Iraha rek bengharna,loba duit?”
                “Ih matak teu beunghar loba harta oge Gusti nyaaheun. Sigana lamun sayah loba duit bakal balakacius,sabab loba modal! Cacakan tara boga duit tapi angger setia….Selingkuh Tiada Ahir,hahaha…Loba oplet mengkol cek si Boni oge penyiar mah!”
                “Bongan tiheula di ajak kawin ku ieu embung,padahal lamun kawin ka ieu mah pasti bakal senang moal kakurangan duit,atuh budak dibiayaan kuliah.”
                “Atuda didinya mah mahiwal,kawin randa hayang raramean,hayang ondangan sagala jeung naggap dangdut. Ngomong-ngomong,kumaha,kumaha, sugema henteu ayeuna boga salaki kanu boga title haji teh? Hehehe…”
                “Tong nyarita kitu ieuh bisi di dengkek. Sok jadi ararambek ieu mah.”
                “Hehehe…tuang we…!Eh….keheula nya,tutup heula telepona,lagu tuh geus beak,saya rek nyarita heula ka udara.”Abdul nutup obrolan.

3

                “Enjing teh Kang kaping 20…,listrik …”Omong pamajikan Abdul,isuk-isuk memeh indit ka pabrik.”Inda deuih teu acan mayar biaya pemantapan belajar, nukagungan bumi deuih tos nga –sms- nyuhunkeun ditransferkeun,naek saurna teh taun ieu mah pangaos kontrakkan teh.”
                Isuk keneh pamajikanana geus laporan. Abdul teu nyarita. Harita pamajikanana tuluy munjungan,sun tangan,ngok nyium pipi kenca katuhu,”Abdi angkat Kang,assalaamu’alaikum,”pokna pamit.
                “Wa’alaikum salam,”tembal Abdul.
                Sedengkeun si Cikal mah tadi oge geus indit.Geus meh sabulan indit sakolana  rebun wae,cenah mah keur aya kegiatan pemantapan belajar disakolana,sakeudeung deui ujian.
                Sajungna nu jadi pamajikan Abdul ngahuleng.”Kamana aing nyiar duit…loba pisan pangabutuh yeuh?Poe naon ieu teh…? Mh tadi peuting Mamah Seli hayang dipanggihan,keun ayeuna sugan ah rek dilelepon,jam sabaraha nya ieu teh…? Ah can jam dalapan,sugan we aya keneh di rumah…”Abdul ngomong sorangan jero hate.
                Kabeneran anu ditelepon teh keur aya di imah.
                “Sok atuh buru kadieu,da euweuh sasaha di imah oge.”
                “Jeger iraha pulangna?” Cek Abdul,nyebut jeger teh kasalakina Mamah Seli.Mun teu nyebut jeger,satpam,kitu  sesebutan Abdul ka salaki Mamah Seli.
                “Nyao iraha pibalikeunana oge.”
                “Bet kitu sih kasalaki teh?”
                “Inditna oge meunang nyarekan! Bongana…”
                “Hahaha…bongana naon ieuh?Nguciwakeun goreng gawe…?”
                “Heu-euh! Letoy! Nyao ah,menggeus! Buru atuh ari rek ka rumah? Teu kuat yeuh, jangar kana sirah,kudu geuwat dibedahkeun…!”
                “Mening di luar we!
                “Dimana?”
                “Ku sayah ayeuna ditunggu di rumah makan nu biasa….”
                “Terus…?”
                “Tah engke geus aya di rumah makan urang ngarencana,neangan tempat anu merenah,”Abdul nutup obrolan.***




Contact Penulis                : 0852 9487 4774

Carpon Lili Guntur: SALINGKUH      SABOT Lilis keur titilep meresan pangsrean,Imas norojol geus saged meunang di seragam. Sakola...